Rozdział 38 - Toxic

Muzyka

*Lou*

Dojechaliśmy do jakieś dziwnej opuszczonej fabryki. Dookoła las itp. Na gali został Niall i Vic. Jak najszybciej wysiedliśmy z samochodu i udaliśmy się do tego paskudnego wnętrza. Będąc już pod drzwiami usłyszeliśmy strzał. Wtedy to już tylko biegliśmy. Nie no o co tu chodzi! Co tu do cholery robi Harry?! W mojej głowie rodziło się milion pomysłów. Będąc już w środku ujrzeliśmy coś tak strasznego. Żadno z moich pomysłów nigdy nie przewidziało by czegoś takiego. Harry klęczał w kałuży krwi. Na kolanach miał blade ciało naszej Oliv. Mimowolnie łzy spłynęły po mojej twarzy. Liam jako jedyny z naszego towarzystwa zachował zimną krew, choć to nie dobre porównanie do tej sytuacji więc zachował zdrowy rozsądek i prędko zadzwonił po pogotowie. Podbiegłem do przyjaciela. Harry nie kontaktował po prostu. Nie reagował na żadne słowo wypowiedziane w jego stronę. Jedyna czynność która mówiła że żyje była poruszająca się klatka piersiowa i wodospad łez spływający na ciało dziewczyny. Wpatrywał się w nią jakby za chwilę miała zniknąć.

*Harry*

Przecież dopiero co ja odzyskałem. Nie mogę jej stracić. Ja nie przeżyłbym tego. Dlaczego to ona tu teraz leży nie ja? Przecież gdybym wtedy wziął ją ze sobą… To poczucie winy rozsadza mnie od środka. Jeśli ona… Nie, nie mogę tak myśleć. Jej twarz jest taka blada, a te zawsze uśmiechnięte oczy schowane są pod posiniałymi powiekami. Całe jej kruche ciało pokrywają liczne siniaki i zadrapania. I ja się pytam za co?! Jednego dnia masz przy sobie człowieka który jest dla ciebie całym życiem, a następnego nie wiadomo czy będzie dla niego jutro. Możesz kochać kogoś całym sercem, ale jeśli będziesz długo czekał na pierwszy krok może to być już za późno. W tej chwili zdałem sobie sprawę jaki to ja właśnie popełniłem błąd. Co to jest miłość? Jak to mówi pojęcie książkowe – uczucie łączące bliskich sobie ludzi. Dla mnie jest to coś zupełnie innego. Jest to chęć przebywania z drugą osobą. Tęsknota podczas każdej chwili spędzonej oddzielnie. Jest to w pewny sensie najlepsza przyjaźń jaka istnieje. Chcesz do drugiej osoby wszystkiego co najlepsze. Troszczysz się o nią nawet w najgłupszych sprawach. Jest to też chęć niesienia pomocy. Dzisiaj zdałem sobie sprawę że tak naprawdę nie zaznałem nigdy takiej miłości. Wszystkie moje związki to były raczej koleżeńskie relacje. Dokoła mnie wszyscy krzyczeli biegali, wymawiali do mnie jakieś niezrozumiałe słowa, a ja? Ja siedzę nad nią i zapamiętuję każdy szczegół w jej wyglądzie. Każdy pieprzyk, każdą plamkę na jej twarzy. Dla niektórych może to wydawać się głupie, ale ja po prostu chcę mieć już zawsze przed oczami jej twarz, gdyby jej zabrakło. Przysięgam sobie że już nigdy nie pokocham nikogo tak jak Oliv. Klęczę z jej ciałem na kolanach i powtarzam jedynie ciche słowa.

- Nie zostawiaj mnie proszę.

Tylko to wydobywało się z moich ust. Byłem jak amoku. Z tego wszystkiego wybudził mnie dźwięk sygnału pogotowia. Zaraz kazali mi się odsunąć, mówiąc kazali mam na myśli odepchnęli mnie. Wtedy dopiero się zaczęło. Popadłem w jakąś niewyjaśnioną mi histerię. Czułem tak jakbym właśnie widział ją ostatni raz. Chłopaki trzymali mnie z całej siły, a ja zachowywałem się dosłownie jak psychicznie chory. Prosiłem, aby mnie nie zostawiała, płakałem. Na sam koniec wtuliłem się w któregoś z chłopaków, nie ma pojęcia kto to był bo nie widziałem obrazu przed sobą, łzy rozmywały mój widok. Jedyne co usłyszałem to pytanie czy ktoś jedzie w karetce. Oczywiście oderwałem się od przyjaciela i wbiegłem do samochodu. Przez całą drogę lekarze krążyli wokoło Oliv, ja zaś trzymałem jej rękę i nie miałem zamiaru puścić.
Nim się obejrzałem byliśmy już w szpitalu, od dziś znienawidzonym przeze mnie miejscu. Wieźli dziewczynę do jakiejś sali, a mi kazali czekać. Łatwo powiedzieć ‘czekaj’ jak za ścianą ważą się losy osoby najważniejszej w twoim życiu.

*Niall*

Chłopaki pojechali szukać Harrego, ja wraz z Vic zostałem na tej gali która już powoli dobiega końca. No nie powiem moja dziewczyna wyglądała znakomicie. Cieszę się jak głupi że ją mam. Z moich zamyśleń wyrwał mnie wibrujący telefon. Na ekranie wyświetliło się Zayn. Od razu odebrałem. Słysząc załamany głos przyjaciela i to co powiedział natychmiast zbladłem. Chłopak podał mi adres szpitala, a ja ciągnąc za rękę Vic wychodziłem na zewnątrz. Wsiedliśmy do pierwszej wolnej taksówki i jechaliśmy pod podany adres. Vic dopytywała się mnie o co chodzi lecz ja tylko dałem radę wypowiedzieć 2 słowa

-Olivia… Harry.. – dziewczyna również zbladła, a w jej oczach pojawiły się łzy

Niedługo później byliśmy już pod szpitalem. To miejsce zdecydowanie zbyt często odwiedzamy. Napisałem sms do Liama z pytaniem gdzie mamy iść. Zaraz znaleźliśmy się pod salą czekając na jakąkolwiek wiadomość. Chyba pierwszy raz w życiu widziałem takiego Harrego. Wyglądał jakby uciekło z niego całe życie. Blada twarz, czerwone oczy i co chwilkę kapiące na podłogę łzy. Ręce miał umazane krwią. Wyglądał trochę strasznie, ale pewnie czuł się jeszcze gorzej Nie powiem trochę komicznie wyglądało to z czyjeś perspektywy. 5 chłopaków w garniturach i dziewczyna też nie lepiej ubrana. Jedynie Harry różnił się od nas wyglądem ponieważ jego strój był nieco zniszczony. Miał od prawie całe spodnie we krwi. Czyli musiało to być straszne. Z jednej strony dobrze że Vic nie widziała tego bo chyba by nie wytrzymała. Teraz ledwo nabiera powietrze przed kolejną fazą szlochania. Za chwilę dołączyły do nas Pez, El i Dan które przywiozły dla Harrego ubrania i powiadomiły Paula o całej sytuacji.

*Harry*

Co ja zrobię? Co ja zrobię bez niej? Kurwa niech ten lekaż wreszcie wyjdzie z tej sali. Biję się ze swoimi myślami już od jakiejś godziny. Przez moją głowę przechodzą głownie pomysły ‘co by było gdyby’. Wiem że nie cofnę czasu, choć tak bardzo bym chciał. Wiem że muszę wierzyć, choć nie wiem jak będzie źle. Nie potrafię, po prostu się pogodzić z tym wszystkim co mnie otacza.

Siedzę tak samo jak wcześniej. Zmieniło się tylko to że nie mam na sobie jej krwi i że minęły już jakieś 4 godziny. Nadal pogrążam się w swoich myślach i nikt nie potrafi mi pomóc. Nagle z sali operacyjnej wychodzi lekarz. Po jego minie nie zgadniesz jaką ma wiadomość. Szybko podbiegam do mężczyzny i czekam na udzielenie mi jakiejkolwiek informacji. Ta niepewność mnie wykańcza i to doszczętnie.

- I co z nią? – pytam tym wszystkim wykończony

- Kim pan jest dla dziewczyny? – zapytał bez emocji

- Chłopakiem – powiedziałem bez zastanowienia

- Operacja wyciągnięcia kuli się powiodła, lecz straciła dużo krwi więc najbliższe godziny będą decydować o jej życiu. Na razie jest w śpiączce farmakologicznej. Proszę być dobrej myśli. – klepną mnie w ramię i odszedł, a ja najpierw cieszyłem się z udanej operacji, ale potem doszły do mnie informacje o tym że może tego nie przeżyć

Przyjaciele rzucili się na mnie z pytaniami, ale nie miałem siły odpowiadać na nie. Smętny wszedłem do pomieszczenia w którym leżała i usiadłem przy niej trzymając ja za rękę.  Najpierw byliśmy przy niej wszyscy potem zostałem tylko ja. Reszta pojechała się przebrać, nie jestem pewny ale chyba na korytarzu któryś z chłopaków został.

- Proszę cię, nie zostawiaj mnie. – prosiłem płacząc

- To ja powinienem być tu a nie ty, proszę cię zostań ze mną. Zobaczysz teraz wszystko będzie dobrze, pojedziemy gdzieś na wakacje. Gdzie tylko ze chcesz. Nie zostawiaj mnie proszę. Ja nie będę umiał bez ciebie żyć. Może to śmieszne, ale żałuję że dopiero teraz zobaczyłem jak cię kocham. Ja nie umiem bez ciebie żyć. Obiecuję ci jak tylko wszystko wróci do normy oświadczę ci się, kupimy sobie drewniany domek, razem go urządzimy i wszystko będzie wspaniale tylko mnie nie zostawiaj. Kocham cię – powiedziałem i pocałowałem jej blade usta

Oderwałem się od dziewczyny i na monitorze zobaczyłem co raz bardziej wyrównującą się linię. Za chwilę była już prosta i do sali wbiegł tłum ludzi, zaś mnie wygoniono. Z sali słychać było tylko słowa
- Tracimy ją...

14 kom = next!