Rozdział 29 - It Will Rain

Muzyka

Poczekaj chwilkę tylko pójdę po coś do samochodu. Nie otwieraj oczu, ani się nie ruszaj. Powiedział i po chwili już nie było go przy mnie. Na początku nie otwierałam oczu, bo nie chciałam psuć sobie niespodzianki, ale to było silniejsze ode mnie. Dobra jak otworzę na chwilkę to przecież nic się nie stanie. Otwierałam powoli oczy i usłyszałam głos.

- Ej no miałaś nie otwierać – powiedział chłopak który w niewyjaśnionych okolicznościach znalazł się blisko mnie

- No już dobra i tak nic nie zdążyłam zobaczyć – założyłam ręce na piersi i czekałam na dalsze wskazówki

*Victoria*

- Co ja z tobą mam… - powiedziałam patrząc na wygłupy mojego blondynka

- No co przynajmniej się uśmiechasz i chwile w tym białym miejscu są wspaniałe - nadal kontynuował popis swoich umiejętności gimnastycznych

- Niall przecież ty nie jesteś żadnym gimnastykiem! – przypomniałam mu przez śmiech

- No co ty przecież gwiazdę umiem zrobić – wypiął dumnie pierś

- To pokaż! – byłam pewna że nie podoła zadaniu

- No już zrobiłem! – wskazał na siebie – Tak koło 2,5 roku temu zrobiłem z siebie gwiazdę i do tej pory jestem nią! – przez chwilę myślałam że żartuje i zaraz wybuchnie śmiechem lecz on patrzył na mnie zupełnie poważnie

- Ty na serio mówisz czy znów chcesz mnie rozbawić? – zapytałam trochę zmieszana zaistniałą sytuacją
- Przecież pokazałem ci gwiazdę – wypiął się dumnie – to twoja wina, że nie sprecyzowałaś o jaką ci chodzi – zaczął się niepohamowanie śmiać

- No fakt to chociaż stań na rękach – dałam mu zadanie moim zdaniem nie do wykonania

- A co z tego będę miał? – zapytał unosząc brwi

- Czy ja wiem, buziaka! – powiedziałam

- Skoro o to jest walka to spokojnie zrobię – chłopak wierzył w siebie jak nigdy

Niall próbował i próbował, ale niestety mu nie wychodziło, a ja starałam się powstrzymywać śmiech. Jeszcze chwilę się trudził, ale oderwały go od zajęcia śmiechy. Odwróciliśmy się w stronę drzwi i stali w nich nasi przyjaciele. Brakowało tylko Harrego i Oliv.

- No.. no widzę że nasz Niall szykuje się na Igrzyska Olimpijskie w Rio. Brawo odwagi! – bił mu brawo Lou, a zaraz po nim dołączyła reszta chłopaków

- Oj no bez przesady, aż tak dobry nie jestem – udawał sztuczną skromność śmiejąc się ze wszystkimi

- No przecież - zaśmiał się Zayn – A co cię do tego zmusiło? – dopytywał

- Albo raczej kto? – dokończyła Perrie z kotkiem na rękach

- Jakoś chciałem tą obywatelkę – wskazał na mnie – rozśmieszyć, no i powiedzmy że się założyłem – mówił co raz ciszej

- Aha - zaśmiał się Liam, który był ubrany w granatową koszulkę z rękawami ¾, czarne rurki z niskim stanem i białe conversy przed kostkę

- A co było wygraną, oczywiście coś co cię nie spotka – nabijał się Lou, chłopak był czerwony ze śmiechu jak jego spodnie, to wyglądało komicznie, całą czerwień oddzielała tylko biała bluzka, na stopach miał białe vansy

- A widzisz to moja słodka tajemnica – wszyscy się zaśmiali

*Harry*

Wpadłem na genialny pomysł tylko musiałem troszkę poczekać, aż słonce zacznie zachodzić. Przypomniałem sobie o pewnym miejscu, na które trafiłem przypadkiem. Było tam po prostu idealnie. Mam nadzieję, że takie zakończenie naszego dnia będzie świetne. Zostawiłem ją na chwilkę, żeby wyciągnąć z samochodu aparat, kosz piknikowy i koce. Oliv stała grzecznie, ale na szczęście w odpowiednim momencie wróciłem bo inaczej zobaczyłaby wszystko. Do tego miejsca zostało nie dużo. Szliśmy praktycznie ramię w ramię. Tylko że ja prowadziłem dziewczynę bo przecież nie mogła zobaczyć drogi tutaj. Kiedyś ją jej pokaże, ale nie dziś. Żeby nie ryzykować zawiązałem jej na oczach bandankę. Co chwile marudziła ile jeszcze, gdzie idziemy. To było słodkie, ale już zaczynało mnie wnerwiać.

- Jak nie przestaniesz to cię tu zostawię – postawiłem jej ultimatum

- Dobra, dobra, ale skąd ja mam pewność że nie wywiozłeś mnie gdzieś i chcesz zgwałcić? – mówiła poważnie lecz pod koniec zaśmiała się

- Dziewczyno pomyśl, jakbym serio chciał cię zgwałcić to już dawno bym to zrobił, przecież tyle razy u ciebie spałem to chyba logiczne że jakbym chciał to wykorzystałbym to – ostatnie słowa szeptałem jej do ucha, starałem się zrobić to jak najbardziej seksownie i udało mi się, przeszedł ją dreszcz

- Już mnie tu nie uwodź tylko prowadź. – zarządziła i podążyliśmy dalej

- Tylko mi więcej nie marudź. – zaśmiałem się

Szliśmy jeszcze jakąś chwilkę. Spojrzałem na zegarek widniała na nim 20. Świetnie czyli słońce już się prawie schowało. Jako że są wakacje to dzieje się to o wiele później.

- Stój tu, nie ruszaj się i nie podglądaj – rozkazałem jej

- Ok, Ok tylko się pospiesz bo już mnie nogi od tego łażenia bolą… - mówiła wyraźnie znudzona

- Co ja ci mówiłem o marudzeniu? – przypomniałem naszą rozmowę

- Już przepraszam i postanawiam poprawę! – poprawiła się

Udałem się parę kroków od niej i zacząłem rozkładać wszystko co było potrzebne. Na pierwszy ogień poszedł koc na którym będziemy siedzieć, następnie porozkładałem kanapki, owoce i inne tego typu rzeczy. Spojrzałem na to miejsce i wróciłem po przyjaciółkę. Zastałem ją w tej samej pozycji co wcześniej.

- Choć już moja marudo – zażartowałem i za to dostałem lekko z łokcia w brzuch – Dobra sorry – poprawiłem się

- Mogę wreszcie ściągnąć tą bandanę? – spytała

- Oczywiście teraz tak – powiedziałem z wyraźnym zaciszem na twarzy

*Olivia*

Nareszcie mogę zobaczyć co mnie otacza. Powoli rozwiązałam materiał z oczu i pierwsze co zobaczyłam to że jest już wieczór. Spojrzałam przed siebie. Stał tam Styles i uśmiechał się od ucha do ucha, za nim kryło się coś pięknego. Na niebie widniały gwiazdy, wszystko miało niezapomniany klimat. Na pagórku rozłożony był koc, a na nim jedzenie. Miał świetny pomysł. Ten chłopak coraz bardziej mnie zaskakuje. Ale za to go kocham! Zaraz, zaraz ja go kocham?! No oczywiście jako przyjaciela, brata, ale kochać w pełnym tego słowa znaczeniu to kocham tylko Tommego. Chyba… Nie no co ze mną jest! Już sama nie wiem co czuję. Gdy jestem z Harrym czuję się świetnie, nie mogę się przestać uśmiechać, tyle dla mnie robi. A Tommy, on jest taki wyjątkowy zresztą jak Harry. Już nie wiem co myśleć.

- To jak podoba się? – wyrwał mnie z zamyśleń Harry

- Żartujesz, mało powiedziane podoba, to najlepsza rzecz jaką ktokolwiek i kiedykolwiek dla mnie zrobił – krzyknęłam i rzuciłam się na chłopaka by go wyprzytulać

- Czyli widzę że nawet bardzo, bardzo się podoba – zaśmiał się gdy go uwolniłam z uścisku – to jak siadamy? – zapytał wskazując na koc

- Oczywiście – powiedziałam z entuzjazmem

Bawiliśmy się świetnie, jedliśmy kanapki, potem rzucaliśmy się winogronem. Wszystko było uwieczniane na fotografiach oczywiście.

Nigdy w życiu przez cały dzień nie miałam tyle radości. Cały dzień śmiechu , bez żadnych problemów tylko przyjemności. Tak mogłabym mieć codziennie, ale przecież nic nie trwa wiecznie. Leżeliśmy na kocu, właściwie Harry wpół leżał, a ja leżąc miałam głowę na jego brzuchu. Głaskał mnie po włosach i pokazywał gwiazdy nad nami.
- Mogłabym tu zostać na zawsze – westchnęłam

- To da się zrobić – zaśmiał się melodyjnie

Znów nastąpiła cisza. Nie była to krępująca cisza tylko pewnego rodzaju wyciszenie. Nie potrzebowaliśmy słów żeby rozmawiać. To się nazywa przyjaciel. Nigdy chyba takiego drugiego nie znajdę i nie mam nawet zamiaru szukać. Naszą sielankę po chwili przerwały co chwilkę spadające kropelki deszczu. Nie wiem skąd one się brały ponieważ niebo było praktycznie bezchmurne, ale cóż to w końcu jest Londyn. Już po chwili z mżawki zrobiło się porządne urwanie chmury. Oboje uwielbialiśmy deszcz. Byłam już dosłownie cała mokra Harry zresztą też, ale to nam nie przeszkadzało, dalej śmialiśmy się.

- Słodko wyglądasz w mokrych włosach – powiedziałam i zaczęłam się dalej śmiać

- Oh tak - poruszał brwiami – ty również – wytknął język

- Dziękuję ci za wspaniały dzień – powiedziałam i skierowałam twarz na chłopaka, dzięki bogu że użyłam wodoodpornego tuszu

- Nie ma za co – spojrzał w moje oczy a ja jego, widać było w nich iskierki szczęścia które zawsze powodują uśmiech na mojej twarzy, nim się obejrzałam byliśmy w bardzo bliskiej odległości od siebie. Czułam jego oddech. Nadal spoglądałam w jego oczy i widziałam w nich tak wiele emocji że nie byłam w stanie ich wszystkich rozpoznać. Nadal patrząc w swoje oczy zatopiliśmy się w pocałunku jakiego jeszcze nie było. Całował tak delikatnie jakbym była porcelanową laleczką, a zarazem tak zachłannie. Jego miękkie usta co chwilę muskały moje. Nie panowałam nad sobą. Zarzuciłam ręce na kark chłopaka, on zaś swoje przeniósł na moje biodra przyciskając mnie jeszcze bardziej do siebie. Każdy centymetr naszych ciał się stykał.

Powoli brakło mi powietrza i jemu też. Powiem tyle że nie żałuję. Wiem że w przyszłości będą tego konsekwencje, ale teraz niczego nie żałuje. Ten dzień to zdecydowanie najlepsze chwile mojego życia. Będę go wspominać do końca.

6 kom = next